یارم از من بی سبب رنجید و رفت گریه را دید و بر من خندید و رفت وقت رفتن دیگر از ماندن نگفت قصه ناگفته ها را نشنید و رفت تشنه بودم همچو دشتی پر عطش مثل باران بر تنم بارید و رفت گل فراوان بود از باغ من غنچه ای نشکفته را برچید و رفت . . .

نظرات شما عزیزان: